تاثیر افزودن پروپرانولول به اکسی توسین در موفقیت تحریک لیبر

چکیده مقدمه: تحریک زایمان با انفوزیون اکسی توسین روش معمول مامایی در سخت زایی است. با توجه به خطر دوز بالا یا تجویز اشتباه آن سازمان داروی ایمن تجویز وریدی اکسی توسین را به فهرست داروهای پرخطر اضافه کرده و برنامه هایی برای به حداقل رساندن آسیب های مادر و جنین را با کاهش دوز مصرفی اکسی توسین توصیه کرده است. یکی از این روش ها برای کاهش دوز اکسی توسین، تجویز پروپرانولول است. در بررسی ها نشان داده شده که تجویز پروپرانولول با دوز کم طی مرحله فعال لیبر قادر است قدرت انقباض رحم را افزایش داده و سبب موفقیت لیبر شود و نیز موارد سزارین را به طور قابل توجه کاهش دهد بدون این که مشکل مادر یا نوزاد را افزایش دهد. هدف: مقایسه ترکیب اکسی توسین- پروپرانولول با اکسی توسین-پلاسبو بر روی القاء و سیر زایمان و میزان سزارین مواد و روش ها: مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی دوسوکور بر 118 زن باردار شکم اول41-38 هفته بدون پیشرفت زایمانی صورت گرفت و بیماران به طور اتفاقی به دو گروه اکسی توسین با پروپرانولول و اکسی توسین و پلاسبو تقسیم شدند. سپس نتایج حاملگی (آتونی رحم، عوارض حین لیبر شامل دیسترس جنین، مکونیوم و جداشدن زودرس جفت)، زایمان و پیامدهای نوزادی(آپگار دقیقه 1 و 5 تولد، نیاز به بستری در nicu و وزن نوزاد) با هم در دو گروه مقایسه شدند. نتایج: مدت مرحله فعال لیبر در گروه پروپرانولول 57/71±74/325 به طور معنی دار کمتر از گروه پلاسبو32/80±04/406 بود(001/0>p) و مدت مرحله دوم در گروه پروپرانولول31/8±03/23 نیز به طور معنی دار کمتر از گروه پلاسبو33/12±83/33 بود(001/0>p). همچنین، فراوانی سزارین (%15)9 در گروه پروپرانولول بطور معنی دار کمتر از گروه پلاسبو (%9/25)15 (001/0>p) و نداشتن پیشرفت در گروه پروپرانولول(%3/3)2 به طور معنی دار کمتر از گروه پلاسبو (%6/8)5 بود(023/0>p). نتیجه : به نظر می رسد مصرف پروپرانولول قادر است مدت فاز فعال و مرحله دوم لیبر، میزان مصرف اکسی توسین و نیز میزان سزارین را کاهش دهد.